|
|
|
|
|
|
|
| Parafia | Strachocina | Kostarowce | Kościół | Aktualności | Ogłoszenia niedzielne |
| Z historii | Kazanie | Dokumenty | Z Kroniki | Galeria | Ogłoszenia parafialne |
Parafia Rzymsko-Katolicka w Strachocinie
Kościół parafialny
pod wezwaniem Św. Katarzyny Męczenniczki
w Strachocinie
Neogotycki, ceglany kościół strachocki został zbudowany na przełomie XIX i XX wieku staraniem ówczesnego proboszcza, ks. Józefa Daty. Budową kierował w charakterze architekta inż. Wilhelm Szomek z Sanoka.
Nowa świątynia zastąpiła starą, drewnianą, pochodzącą z połowy XVIII wieku. Jest to piąty już, kolejny budynek kościelny w tym samym (mniej więcej) miejscu. Podobnie jak poprzednie pod wezwaniem Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej, Dziewicy i Męczenniczki. Według miejscowej tradycji tak miała na imię żona właściciela Jaćmierza Fryderyka z Miśni, który wraz z Pakoszem z Pakoszówki uposażył pierwszy strachocki kościół (w roku 1390).
Obecny budynek kościelny usytuowany jest nieznacznie na południowy wschód od swojego poprzednika, na samym skraju wsi. W chwili budowy, na przełomie wieków XIX i XX, było to wpół drogi pomiędzy Strachociną a Kostarowcami. Kościół ma długość 31,9 m, szerokość 19 m. Mury wykonano z cegły prasowanej. Opierają się na cokole z ciosanego kamienia. Do budowy użyto cegieł z własnej cegielni. Kopiąc ziemię na surowiec (w miejscu zwanym Mogiła) natrafiono na starożytny grób, w którym znaleziono kilka monet rzymskich oraz części dawnej zbroi rycerskiej.
Okna kościoła są strzeliste, zakończone ostrymi łukami, przyporami i rozetą w portalu. Część z nich wyposażona jest w witraże wykonane w Krakowie, w pracowni Żeleńskich (w 1903 roku). Witraż ołtarzowy przedstawia św. Katarzynę z atrybutami męczeństwa, dwa w transepcie wyobrażają Serce Pana Jezusa i Matki Boskiej. Nad chórem (i wejściem do kościoła) znajduje się witraż w kształcie rozety z "Mater Dolorosa" w płatkach kwiatu.
Główny ołtarz jest neogotycki, drewniany, upiększony polichromią. U góry ołtarza znajdują się dwie rzeźby, św. Piotra i św. Pawła, oraz dwa anioły, które podają ukazanej w witrażu patronce - św. Katarzynie wianek i palmę męczeńską.
W lewej części transeptu znajduje się XIX-wieczny, gotycki ołtarz poświęcony Najświętszej Maryi Pannie, wykonany z drewna dębowego. Centralną częścią ołtarza jest piękna płaskorzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, przedstawionej jako Królowa Nieba i Ziemi. Po przeciwnej, prawej stronie transeptu, w roku 1964 dobudowano ołtarz poświecony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, z płaskorzeźbą Chrystusa, bliźniaczy pod względem architektury i zdobnictwa z ołtarzem NMP.
W mensie ołtarza głównego znajdują się relikwie ŚŚ Fidelisa, Austeriego i Kandydy. Wspomina o nich już
dokument sporządzony przez ks. Franciszka Dutkiewicza, strachockiego proboszcza z połowy XVIII wieku.
Od 16 maja 1988 w kościele znajdują się również relikwie Św. Andrzeja Boboli. Wystawiane są one w złotym relikwiarzu. Ucałowanie świętych relikwii odbywa się 16 dnia każdego miesiąca. Z okazji sprowadzenia relikwii, po lewej stronie prezbiterium wzniesiono ołtarz z obrazem Świętego. Po drugiej stronie ołtarza głównego znajduje się nowy ołtarz poświecony patronowi Zgromadzenia - św. Maksymilianowi. Przed nim często stoi figura Niepokalanej.
Na ołtarzu Świętego Andrzeja eksponowana jest stara kamienna chrzcielnica. Pochodzi niewątpliwie z kościoła spalonego przez Tatarów w roku 1624. Stąd nieomal pewne jest, że użyto jej w czasie chrztu świętego Andrzeja Boboli.
Przez lata całe (może od czasów tamtego pożaru ... ?) znajdowała się na zewnątrz kościelnego ogrodzenia, po II wojnie światowej na mini-cmentarzyku poległych w okolicy żołnierzy sowieckich. Nieomal całkowicie zakopana w ziemi, używana była jako swoista donica do sadzenia kwiatów.
Odkryto ją na początku lat 90-tych, odrestaurowano i ponownie wprowadzono do kościoła.
Przychodzi tu na myśl bibilijne: "Kamień odrzucony przez budowniczych stał się kamieniem węgielnym".
Wnętrze kościoła jest kolorowo malowane. Przeważają ornamenty roślinne, kwiaty polne (maki, chabry, osty, kąkole itp.), liście drzew itp. Malowanie przeprowadzono w latach 1943-45 pod kierunkiem i według projektu malarza pana Władysława Lisowskiego. Odnowiono je w latach 1990-tych. Istniejące obecnie złocenia pochodzą z lat 1980-tych i 1990-tych. Na ścianach znajdują się obrazy olejne z XVII i XVIII wieku, przeniesione ze starego kościoła. Wszystkie te dzieła sztuki może nie wyszły spod ręki arcymistrzów, ale świetnie się komponują i tworzą piękną całość.
Organy składają się z dwóch skrzydeł o piszczałkach cynkowych i drewnianych. Mają jedną klawiaturę z dziesięcioma
registrami.
Kościół stanął w 1900 roku.
Konsekracji kościoła dokonał ks. biskup Karol Józef Fischer 1 czerwca 1912 roku.
Po południu tegoż dnia ks. biskup poświęcił również trzy dzwony na
starej dzwonnicy.
Kościół otacza wybudowane w 1932 roku żelazne ogrodzenie, z ozdobnymi, "gotyckimi" sztachetami na postumencie, dopasowane wyglądem do architektury budynku. Ogrodzenie ma 159 metrów długości, żelazne sztachety są wysokie na 1,50 metra. Ufundował je Władysław Niedźwiedzki, ówczesny właściciel folwarku. Budową kierował p. Baranowicz z Sanoka.
W tym samym, 1932 roku wybudowano nową, ceglaną dzwonnicę, też nawiązująca architekturą do stylu kościoła. Dzwonnica została wyposażona w dwa nowe dzwony ufundowane w latach 1920-tych przez miejscowego rodaka, ks. Józefa Winnickiego, długoletniego proboszcza w Buffalo, USA. Dzwonów poświęconych przez ks. biskupa Fischera w 1912 roku już dawno nie było - w czasie I wojny światowej zostały zarekwirowane przez władze austriackie.
Kolejna wojna znowu przyniosła utratę dzwonów - w roku 1941 zostały zarekwirowane, tym razem przez wojsko niemieckie. Nowy, już tylko jeden, dzwon ufundowano ze składek parafian w 1948 roku. Jest on dwojga imion: "Św. Józef" i "Św. Antoni". Dzwon wykonano w Bielsku Białej w firmie Schabe. Kolejne dwa dzwony pojawiły się na dzwonnicy dopiero w roku 1987. Są to "Św. Andrzej Bobola" (380 kg, dźwięk "h") i "Św. Maksymilian" (186 kg o brzmieniu "dis"). Wykonała je firma Felczyńskich z Przemyśla. Obecnie dzwony są poruszane elektrycznie.
Za ogrodzeniem, wokół kościoła rosną liczne drzewa, głównie lipy ale także cztery 600-letnie dęby. Poza drzewami znajduje się parking mieszczący kilkaset samochodów. Do kościoła dochodzi się albo drogą wyasfaltowaną albo betonową alejką. Od strony drogi głównej znajduje się figura św. Andrzeja Boboli, dar Archidiecezji Warszawskiej.
Opracowano na podstawie:
