/Kazanie ks. prał. Józefa Niżnika na zakończenie roku 2007/
Już za kilka godzin zamiast rok 2007, będziemy pisali i mówili - 2008 rok. Na upływający czas, ludzie nie mają żadnego wpływu. Kończący się rok uświadamia ludziom, że o rok są starsi. Chrześcijanie postrzegają czas w wymiarze eschatologicznym, czyli, że przez miniony rok przybliżyli się do spotkania z Bogiem "twarzą w twarz". Co więcej, zdają sobie sprawę, że każdy z nich będzie rozliczał się przed Bogiem, z minionego roku. Dlatego w dzisiejszym dniu zastanawiają się: jak przeżyli miniony rok?
Chrześcijanin postępuje tak dlatego, że rozumie czas jako dar Boga, który zadecydował o istnieniu każdego z ludzi. Czas każdego z nas zaczął się liczyć w chwili poczęcia. Przez kilka miesięcy czasem każdego człowieka jest "łono matki", od którego, jak się dzisiaj podkreśla, zależy nasza doczesność. Potem nastąpiło narodzenie. Zaczął się dla nas, czas ziemskiego bytowania. Przez pierwsze lata ten czas zagospodarowywali rodzice. Oni wprowadzali nas w świat religijny, ludzki i materialny. Dzięki nim zaczęliśmy poznawać Boga, uczyć się do modlić i zaznajamiać się z tym, co Bóg mówi do ludzi, czego od nich oczekuje. Rodzice uczyli nas także patrzeć na ludzi, odnosić się do nich i żyć w nimi. Obserwując rodziców, dzieci uczą się odnosić do świata zwierzęcego i materialnego. Aż nadszedł taki czas, kiedy sami zaczęliśmy decydować: co będziemy robić, jak będziemy żyć, co będzie dla nas ważne? Pomocą wówczas dla chrześcijanina jest Bóg, który przypomniał słowa z Księgi Koheleta:
Ciesz się, młodzieńcze, w młodości swojej, a serce twoje niech się rozwesela za dni młodości twojej. I chodź drogami serca swego i za tym, co oczy twe pociąga; lecz wiedz, że z tego wszystkiego będzie cię sądził Bóg! /Koh. 11.9/
Świadomość odpowiedzialności przed Bogiem za swoje życie chrześcijaninowi towarzyszy na każdym etapie jego życia. Stąd ludzie wierzący w Jezusa starają się: kierować w życiu nauką Ewangelii, a życie udane dostrzegają w pełnieniu woli Bożej. Aby to lepiej rozumieć patrzą na świętych.
W naszej parafii wśród świętych, których stawiamy sobie za wzór życia chrześcijańskiego są: Matka Boża, oraz święci; Andrzej Bobola /Strachocina/ i Maksymilian Kolbe /Kostarowce/. Oni pomagają nam widzieć Boże oczekiwania względem nas, ale i dzięki nim dostrzegamy swoje braki.
W minionym roku w parafii mieliśmy wiele okazji do: przypatrywania się swemu powołaniu. Gdyż Bóg okazywał się bardzo hojny w dary, które nas zachęcały do pogłębionego życia chrześcijańskiego. Przypomnę te Boże dary minionego roku:
1) co miesięczne spotkania z Matką Bożą Nieustającej Pomocy
2) modlitewne spotkania ze św. Andrzejem w Strachocinie /16 dni miesiąca/ , a w Kostarowcach ze św. Maksymilianem /14 dni miesiąca/
3) nabożeństwa pierwszo-sobotnie w duchu orędzia Matki Bożej z Fatimy
4) 12 maj - niezapomniana liturgia na Bobolówce podczas pielgrzymki Akcji Katolickiej - z udziałem kilku biskupów, około 200 kapłanów i kilka tysięcy pielgrzymów
5) 350-rocznica męczeństwa św. Andrzeja obchodzona 16 maja pod przewodnictwem ks. abpa Józefa Michalika
6) jakże złotymi zgłoskami w historii parafii w czerwcu zapisała się obecność ks. kard. Kazimierza Świątka z Białorusi. Żywy świadek wiary, prześladowany przez dziesiątki lat przez władze komunistyczne, więzień Syberii na Bobolówce przewodniczył Eucharystii i wygłosił do zgromadzonych słowo Boże o św. Andrzeju Boboli
7) dożynki archidiecezjalne i możliwość zobaczenia kunsztu mieszkańców wsi, by wyrazić wdzięczność Boga za tegoroczne plony ziemi
8) pielgrzymka na Białoruś kilkunastu parafian, do miejsc uświęconych życiem, męczeństwem św. Andrzeja
9) zjazd potomków Stefana Piotrowskiego i ta radość kilkaset osób z powodu strachocińskich korzeni, a tym samym zwrócenie uwagi na ważne miejsca w parafii, upamiętnione krzyżem, czy obeliskiem
10) obecność chóru: z Sanoku p.w. Chrystusa Króla; Albigowej i Iwonicza
11) wizyta kanoniczna we wrześniu ks. bpa Adama Szala
12) czwarta już wizyta ks. abpa Józefa Michalika i jakże głębokie w treści kazanie o rodzinie
13) przeżycia związane z szafowaniem sakramentami w parafii: chrzest
[S:8+ K:11 =19], bierzmowanie [23]; sakrament małżeństwa [S:7 + K:3= 10]
14) oraz uczestnictwo w smutnych i poruszających serca pogrzebach [S:13+K:6=19]
Owe wydarzenia w parafii miały nas umacniać i przemieniać w duchu chrześcijańskim. Warto na zakończenie roku zadać sobie pytanie: czy znalazłem czas, by w tych darach Bożych uczestniczyć?
Bo uczestnictwo w tych darach rodzi owoce. Na pewno owocem jest nowe powołanie do kapłaństwa /Piotra Rączki/, bo ostatnie było kilkanaście lat temu. Warto też wspomnieć, że co miesiąc, około 20 obłożnie chorych parafian w I piątki przyjmuje Jezusa w Komunii Świętej.
Ten rok 2007 obfitował w takie dzieła w parafii, które pozostawiamy potomnym w darze. Są to szczególne dary, które mają znacznie dla nas, ale i dla wielu wierzących. Do tych dzieł zaliczamy:
1) kościół parafialny, który od 19 marca tego roku dekretem ks. abpa Józefa Michalika stał się sanktuarium św. Andrzeja Boboli na prawach diecezjalnych
2) kaplica polowa na Bobolówce, jako pomnik rocznicy 350-lecia męczeństwa św. Andrzeja
3) szkoła w Kostarowcach, która od 22 września ma za patrona św. Andrzeja Boboli, oraz nowy sztandar
4) tablica w szkole w Strachocinie poświęconą św. Andrzejowi Boboli, jako największemu z mieszkańców tej wioski
5) z materialnych prac: nowe ławki dębowe w kościele Kostarowcach
Trzeba zaznaczyć, że dzieła te powstały dzięki wyjątkowej ofiarności parafian. Za tę ofiarność wszystkim pragniemy dziś szczególnie podziękować i wyrazić wielkie uznanie dla rozumienia ofiarności na rzecz parafii w tych, jakże nie łatwych czasach. Zresztą wy widzicie, że wasza ofiarność rodzi nowe dzieła.
1) przez zabiegi duszpasterskie włączyć więcej parafian do uczestniczenia w organizowanych w parafii nabożeństwach
2) doprowadzić zagubionych parafian do sakramentu pojednania
3) dotrzeć z argumentami do tych parafian, którzy stoją przy kościele w czasie mszy św.
4) przekonać nadużywających alkohol /ograniczyć pijaństwa/
5) pomóc otwierającym w niedzielę sklepy, by tego nie czynili
6) wzbudzić większego zainteresowania młodzieży stałą formacją religijną
Na pewno są jeszcze inne sprawy, o których można by powiedzieć, ale Bóg zna nasze słabości i wie, że czeka nas wiele pracy nad świętością i zbawieniem. Najważniejsze jest byśmy nie poddawali się i wypowiadali walkę wszelkim przejawom zła w sobie i pomagali innym ze zła się wyzwolić. Prawdziwy chrześcijanin poczuwa się do odpowiedzialności za zbawienie wszystkich.
Teraz chciałbym na zakończenie roku powiedzieć słowo: przepraszam. To słowo wypowiadam wobec wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób poczuli się dotknięci, obrażeni, czy nie daj Boże zgorszeni. Życie niesie nam wiele przeżyć i nie raz jest tak, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, że nasze słowa, zachowanie kogoś rani.
Ja, nie poczuwam się przez nikogo zraniony. Mam poczucie szacunku do każdego z was. Dlatego w takim duchu przyjmijcie to słowo: przepraszam. Chcę w nowy rok wejść bez żądnych obciążeń i niedomówień.
Dzisiaj pragnę jeszcze wyrazić podziękowanie:
1) kapłanom, moim współpracownikom
2) szczególne słowa wdzięczności kieruję do sióstr zakonnych, obecnych w parafii, które wykonują w parafii wielką pracę
3) wszystkim grupom parafialnym
4) osobom dbającym o czystość kościoła i porządek wokół niego
5) oraz wszystkim parafianom, za wszelkie dobro.
Zakończę to słowo Boże życzeniami na nowy rok: Niech Bóg wam błogosławi i otacza opieką, a Maryja niech prowadzi poprzez codzienność, aby Jezus był waszą radością, pokojem, a życzliwi ludzie niech stają na drodze waszego życia. Obyście w zdrowiu i wszelkiej pomyślności przeżywali wszystkie dni nadchodzącego roku.
Copyright © 2011-2024 EB
Jesteś naszym: 493135 gościem.
